Treat treats like treats

Hoog in de top tien van onaandachtig eten staat denk ik voor velen gedachteloos snacken voor de TV. In deze bijdrage wil ik een alternatief bieden. Treat treats like treats is één van de aanbevelingen uit de lijst van Michael Pollan, waaraan ik hier al eerder aandacht besteedde . Trakteer jezelf echt, je verdient het. Neem er tijd voor en geniet ervan. Besteed ook eens net iets meer aandacht aan het bereiden van je avondtraktatie dan alleen het opentrekken van een zak. Ik geef suggesties voor een paar hapjes, die snel gemaakt zijn en waaraan zoveel te beleven is qua smaken, structuren en presentatie, dat je de TV er graag voor uitzet.

Het probleem van industriële snacks als zoutjes is, dat er vaak ontzettend veel smaakversterkers inzitten. Over het algemeen zijn dit glutamaten, waarvan mononatriumglutamaat(E621) wel de beruchtste is. Het is in de handel als Ve-Tsin. De E-nummers van de glutamaten zijn E620 tot en met E625. Ze zitten overigens ook van nature, soms in hoge doses in bijvoorbeeld vlees, tomaat, parmezaanse kaas en champignons. Ik ga hier niet in op de gezondheidseffecten van deze stoffen. Daarover is genoeg te vinden op internet.

Het gaat me hier veel meer over wat glutamaten doen met je hoofdhonger. Welnu, glutamaten zijn smaakversterkers. Ze versterken met andere woorden de natuurlijke smaak van andere ingrediënten. Smaakversterker is op zich geen vies woord. Zout, suiker en citroensap zijn bijvoorbeeld ook smaakversterkers. Ik kom nog wel eens terug op de functie van smaakversterkers. Het probleem met glutamaten is echter, dat ze je hersenen eigenlijk een seintje geven van: ik wil meer! Het wordt dan ook wel kwijlpoeder genoemd. 1 zoutje is geen zoutje, die zak moet leeg. Naast smaakoverwegingen, zou het me dan ook niet verbazen dat fabrikanten glutamaten toevoegen, om kunstmatige trek naar meer op te wekken. Maar misschien zijn ze ook niet zo evil als ik wel denk.

Een ander punt van industriële snacks is, dat de smaak is aangepast op Otto Normalverbraucher, zoals de Duitsers onze Jan Modaal noemen. Dat betekent dat er een smaak aan is gegeven, die de gemiddelde consument lekker vind. De gemiddelde consument bestaat alleen niet, en gij, individu, hebt het er toch maar mee te doen. Dan vind ik het toch veel leuker en lekkerder om een snackje te maken, wat wel helemaal bij mijn smaak past. Ik geniet er in aandacht van, omdat ik het in aandacht heb bereid, en rekening heb gehouden met structuur, kleur, geur en smaak. Welke hapjes ik lekker vind 's avonds? Hier zijn er vast twee, die overigens ook heel geschikt zijn als hapjes op een feestje.

Rode biet met haringtartaar en mierikswortel
Geniet in dit hapje van de zachte, romige structuur, het zoute van de haring, het frisse van de room en de kick van de mierikswortel. Geniet ook van het kleurenfestijn.
Hak een maatjesharing in hele kleine blokjes. Vermeng dit met een lepeltje zure room, een flinke draai zwarte peper en wat gesnipperde bieslook. Besmeer vervolgens een plakje rode biet met een klein beetje mierikswortel (of wasabi, bijna hetzelfde), leg hier je haringtartaar op en daarop nog een plakje biet.

Melbatoast met creme van gorgonzola, peer en walnoot
Geniet in dit hapje van de intense smaak van blauwe kaas, de sappigheid van de peer en het krokante van de toast en de walnoot. Let ook op wat de peer en de kaas voor elkaar doen.
Meng 50 gram verkruimelde gorgonzola (of andere blauwe kaas) met een eetlepel zure room en roer heel erg goed door en/of prak nog wat met een vork. Besmeer melbatoastjes met deze creme (niet te zuinig). Leg hierop een plakje sappige peer en garneer met een halve walnoot, die je met een beetje creme kunt "vastplakken" op de peer.

Ik kom hier snel op terug met meer hapjes.